Eg var på foredragsreise til ein stad i Noreg. Tok eit seint fly for å vere klar til neste dag. Hadde flybussen heilt for meg sjølv, og fekk ein roleg og behageleg tur. Den trivelege sjåføren hjelpte meg med informasjon så eg fann fram, seint på kveld som det var.
Då eg gjekk av bussen takka eg han for særes behageleg kjøring og god informasjon. Han såg på meg ein kort augneblink. Tok det til seg liksom. Så lukka han døra og kjørte vidare.
Neste dag skulle eg same vegen tilbake. Då eg stod på busstasjonen, fortvila over at eg hadde forstått rutetidene feil, kom tilfeldigvis den same bussjåføren gåande mot meg. Han inviterte meg inn på sjåførrommet, og prata.
Prata om hjerneslaget han hadde hatt. Om at han hadde mista evna til å gå og snakke. Om kampen hans for kome seg på beina, hugse orda, manøvrere ein buss, å få førarkortet att. Om at angsten han følte for brått å kome hjelpelaust opp i trafikksituasjonar der hjernen hadde fått sletta tidlegare erfaring.
Difor hadde han kjørt rundt med tom buss i to månader for å verte trygg att. Han arbeidde deltid no. Var strålande takksam for helsa, jobben og livet.
Medan eg høyrde på han strøymde tankane gjennom meg om alt eg tar som sjølvsagte ting, kvar einaste dag. Vart litt skamfull, over kor lite takksam eg eigentleg er.
Eg hadde tydelegvis trykt på ein knapp ved at eg takka han konkret for fin kjøring og god informasjon. Ingen av desse to tinga hadde kome lettvint attende til han, og ei ektefølt glede gjorde at han delte historia si
Så kom bussen eg skulle vere med, klokka på rutebilstasjonen tvinga tida i gang igjen, og vi skildest, like brått som vi møttest
Eg var glad at eg sa «takk» kvelden før, og ikkje berre tenkte det inne i meg.
Geir.